Reisverslag van het eerste transport. Aan het woord Bart Siersema
Monnickendam-Roemenië.
Zaterdagochtend 30 december. Het was 7.45 uur toen de telefoon ging en ik werd uitgenodigd voor het transport, van de ingezamelde hulpgoederen, naar Roemenië. Om 10.00 uur arriveerden we bij de grenspost Berg-Autobahn. Na kennismaking met de chauffeur Bertus van Aalst uit Buchem werd het konvooi in gang gezet. Tijdens de rit hadden we een goede conversatie en na enkele uren leek het wel of we al jaren samen reden. Onderweg vertelde Bertus veel over zijn ervaringen in Roemenië, over de onderdrukking van de bevolking en de smerige, gemene securitate. Bij Frans, voor de Hongaarse grens wisselden we vreemde vulata en reden we door naar Boedapest. Daar hebben we in een hotel oud en nieuw gevierd.
Tweede deel Hongarije en dan Roemenië. Na het passeren van de Hongaarse grens reden we door een stukje niemandsland richting Roemeense grens. Als snel gingen de signaalhorens van negen vrachtwagens aan en werden we door de Roemeense grenswachten met het V-teken verwelkomd. We omhelsden elkaar en feliciteerden hen met hun vrijheid. Jonge soldaten, van soms nog geen twintig jaar, bleken te hebben gevochten voor hun land. De tranen vloeiden en de auto’s en chauffeurs werden voorzien van linten in de kleuren van de Roemeense vlag. De mannen van Dijkman Transport kenden de soldaten en de grenspolitie goed. Uit eigen voorraad stopten de chauffeurs de soldaten en de grenspolitie wat toe. Er werd druk gepraat over Ceausescu en de Securitaten. Alle opgekropte agressie kwam naar buiten en emotioneel viel men elkaar nogmaals in de armen. Luid toeterend en zwaaiend werd de grens gepasseerd.
De eerste kleine plaatsen werden bereikt en de begroeting aldaar ging ook gepaard met getoeter en het V-teken. De bevolking stond met een vinger naar de mond te wijzen en met de ander hand wreef men over de maag. Als snel werd de verzegeling verwijderd en de zeilen losgemaakt en de eerste pakketten uitgedeeld. Huilend van dankbaarheid werden deze pakketten ontvangen. In een zigeunerdorp zagen we kinderen lopen. Ze waren schaars gekleed en liepen op blote voeten. Toen we stopten om ook aan hun pakketten af te geven liep het hele dorp leeg en werden we zowat geplunderd. Snel gingen we verder met zwaaiende en schreeuwende zigeuners achter ons aan. Op afstand zagen we hoe een en ander werd verdeeld en met een tevreden gevoel zetten we onze reis voort en werden nog enkele dorpen met pakketten gelukkig gemaakt tot aan het Cluj.
We vertrokken dinsdag vroeg richting Brasov waar we bij een varkenshok, wat een huis voorstelde en waarin een gezin met 6 kinderen woonden, stopten. We hebben daar een levensmiddelenpakket en een grote doos met dekens afgeleverd.Het is onvoorstelbaar hoe gelukkig deze mensen hiermee waren. Huilend werden we weer uitgezwaaid. We reden verder naar Sacele, net voorbij Brasov, naar het adres dat we bij de grens hadden doorgekregen om onze hulpgoederen af te leveren.
Na enig zoekwerk vonden we op dinsdag 3 januari 1990 om 20.00 uur de Reformatorische Kerk. We werden ontvangen door Peter Juhasz, de pastor aldaar, en zijn vrouw Jutka. Blij en trots toonden ze ons het zaaltje waar de pakketten moesten worden neergezet. Het was duidelijk te klein. Maar na driftig telefoneren kwam de hele bevolking een handje helpen en werd het zaaltje en de kerk gevuld. Wij mochten niet helpen sjouwen maar alleen toezicht houden. Op de galerij van de kerk zag ik een traporgel staan. Brutaal ben ik toen, het enige liedje dat ik kan, Psalm 42 gaan spelen. Ik werd geroepen om het nog een keer te spelen. Het bleek dat iedereen inmiddels in de kerk aanwezig was en men deze Psalm in het Hongaars meezong. Om 22.30 uur was de hele vrachtwagen leeg en werd de vrachtwagen voor het stadhuis geparkeerd. We werden voorgesteld aan de gemeentesecretaris die de leiding had over de soldaten die de bewaking van de vrachtwagen uitvoerden. In de pastorie vertelde ik over onze actie in Monnickendam. Namens alle Monnickendammers en andere gulle gevers hebben we hun gefeliciteerd met hun vrijheid, en vrede en democratie toegewenst. Zij vertelden ons hoe de pakketten verdeeld werden. Natuurlijk te beginnen bij de allerarmste. We hebben nog tot in de kleine uurtjes zitten praten met Peter Juhasz en de burgemeester.